فراق ..
نجد أنفسنا كأزهار الربيع تجثو بصلوات حزينة ..
أسى ..
ألم ..
فراق ..
وترفرف من حولها الشجون في نواح الحزن ..
وتغطيها غيوم دهر كئيبة ..
أي جرح يلتئم بعد الفراق ؟
أي رجوع في طريق بلا ملامح ولا عناوين ؟
وفي نهايته شيخ الضباب يلوكه بصمت !
أواه يا قلب ..
نبضك كأنغام من نحيب ..
ترتجف كآخر نفس للمحتضر !
|